Zwartje
Van Zwartje was niks bekend. Ze is gevangen met nog meer katten die op een plek rondzwierven waar nu gebouwd ging worden. Zwartje ging naar een vrijwilligster die bij de vangaktie betrokken was.
Zwartje was wild en ze moest daarom eerst in een bench zodat ze kon wennen aan het binnenzijn, maar ook de andere katten die daar wonen. Als je buiten hebt geleefd dan is dat wel een hele overgang Zwartje bleef wild en kon niet uit de bench, haar persoon heeft van alles geprobeerd maar Zwartje blies en spuugde zodra er maar iets op haar af kwam. De persoon zag in dat dit ook niet langer kon en belde mij op met het verzoek om uit te vinden wat Zwartje graag zou willen. Zwartje zou 3 keuzes krijgen, terug naar buiten, binnen blijven of naar het kattendorp.
Als ik contact met Zwartje maak dan is ze erg wantrouwend, ze laat zich vanaf een hele grote afstand zien en maakt duidelijk dat ik niet dichterbij moet komen. Ik leg haar uit wat de bedoeling is en dat ik haar respecteer maar dat het prettiger is als ze wat dichterbij zou komen zodat het wat makkelijker communiceren is. Ik ga zelf op de grond zitten zodat ik niet zo groot overkom en zeg tegen Zwartje dat ze zelf de afstand mag bepalen. Ze komt dan heel langzaam dichterbij en op dat moment voel ik haar angst.
Ik vraag haar waarom ze zo’n angst heeft om dichterbij te komen en dan gaat ze zitten , ze kijkt me aan en zegt, “mensen zijn niet te vertrouwen, ze doen je pijn” Zwartje stuurt mij gevoelens van angst maar ook verdriet en teleurstelling. Ik krijg het gevoel dat dit poesje nooit een echt thuis gehad heeft.
Ze maakt me duidelijk daar ook niet over te willen vertellen. Wel vraagt ze waarom ze nu opgesloten zit, waarom ze weggehaald is van haar leef plek. Ik leg het haar uit maar het dringt nog niet zo tot haar door, ze denkt dat dit weer voorbij gaat en dat ze dan weer op haar plek terecht komt. Ik draai een filmpje voor haar af met de situatie nu en hoe die gaat worden, haar plek is dan weg, ook de andere katten zijn weg.
Ze kijkt me aan en ik zie en voel wanhoop. Ik leg haar uit dat er andere mogelijkheden zijn en begin haar de keuzes die ze kan maken uit te leggen. Het binnen blijven, daar is ze kort en krachtig over, NEE, absoluut niet! Het terug zetten, (hier laat ik wel zien dat alles weg is, dat ze zelf weer een veilige plek moet zoeken met alle risico’s die daar bij zitten) dat ziet Zwartje ook niet zitten. Het kattendorp lijkt haar een goede plek maar, vraagt ze me, dan moeten er verder geen mensen zijn!
Ik vertel haar nog dat ze toch wel blij mag zijn dat juist deze persoon haar mee genomen heeft, dat het een persoon is met het hart op de goede plek en dat er best wel meer mensen zijn die ook het hart op de juiste plek hebben. Zwartje kijkt me aan van, het zal wel. Ze is te boos en te verdrietig om daar nu over na te denken.
Ik bedank haar voor dit gesprek maar ook voor haar moed en zeg dat ik trots op haar ben omdat ze ondanks haar angst toch met mij contact heeft gehad. Zwartje loopt weg, kijkt om en zegt, “ja, maar jij bent op afstand”!
De persoon vond het erg jammer omdat ze haar graag had willen socialiseren maar zag wel in dat dit heel erg moeilijk zou worden en dat dit voor Zwartje het beste zou zijn. Zwartje is naar het kattendorp gegaan en ik heb vernomen dat het goed met haar gaat.
<< Terug